Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2008

Desire - Part 2

To post αυτό ξεκίνησε ως σχόλιο αλλά στην πορεία μεγάλωσε και διεκδίκησε τα δικαιώματά του για αυτονομία και τα κέρδισε.Απαντώντας λοιπόν στον αγαπητό Νίκο.

Όλοι μας έχουμε επιθυμίες-ανάγκες.Άλλες σωματικές για λόγους επιβίωσης και άλλες συναισθηματικές.Δεν αναφέρομαι σε επιθυμίες που έχουν να κάνουν με το σώμα μας,μιλάω για επιθυμίες της ψυχής μας.Και δεν μιλάω για "πονηρές επιθυμίες".

Όταν έχεις παρεξηγηθεί με ένα φίλο σου και απο εγωισμό δε του μιλάς ώστε να τα ξαναβρείτε.

Όταν κάποιος που είναι σημαντικός για τη ζωή σου,άνθρωπος που τον βλέπεις κάθε μέρα και ξέρεις πως και τι σκέφτεται αλλά υπάρχει κενό ανάμεσα σας και δε φτάνει να προσπαθήσεις μόνο εσύ.

Όταν ξέρεις πως αγάπας κάποιον και δε του το λες γιατί νομίζεις πως θα σταματήσεις να τον αγαπάς δια μαγείας.

Όταν είσαι δυστυχισμένος και δε μιλάς με αυτόν που μπορεί να σε καταλάβει αλλά επιλέγεις να κλείνεσαι μέσα σου και να προσποιείσαι.

Όταν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου και δε το κάνεις επιμένοντας να πιστεύεις πως δε χρειάζεται να αλλάξεις (άλλο που κάπου μέσα σου το ξέρεις).

Όταν δε παίρνεις το ρίσκο να μιλήσεις,όσο και να ξέρει ο άλλος τι νιώθεις και πως είσαι,δεν μετράει.Πολλά μπορούν να αλλάξουν άμα τολμήσεις να κάνεις μια φορά το πρώτο βήμα.Άλλα όπως παρατήρησαν σωστά ο love and poison και η sanity loss era,είναι και θέμα εγωισμού και φόβου.Εγώ μίλησα για μαζοχισμό και αυτοτιμωρία γιατί έχω δύο συγκεκριμένα άτομα στο μυαλό μου που ήταν και η αφορμή για το post αυτό.Άτομα που ενώ ξέρω ότι δεν είναι καλά και το ξέρουν ότι το ξέρω εξακολουθούν να καταπιέζουν τις πραγματικές τους επιθυμίες.Και δεν έχει να κάνει με φόβο και εγωισμό.Είναι ξεκάθαρα θέμα αυτοτιμωρίας.Το κακό είναι πως ακόμα κι εγώ που το ξέρω αυτό,δεν κάνω κάτι.Μόνο που το κάνω για καθαρά θέμα εγωισμού.Κι εγώ καταπιέζω τις επιθυμίες μου αναγκαστικά γιατί πάντα φταίνει και οι δύο και μόνο ο ένας θα τολμήσει να κάνει το πρώτο βήμα.Και δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από το να ελπίζω πως ίσως μια μέρα αλλάξει κάτι και είναι όλα καλά πάλι.Αλλά δεν αντέχω άλλο την υποκρισία που βλέπω καθημερινά γύρω μου.Κάνω αυτό που κατακρίνω αλλά τουλάχιστον φωνάζω πως δεν είμαι βολεμένη στη μιζέρια μου.Θέλω να αλλάξω τα χρώμματα του κόσμου μου για να είναι πιο κόντα στα δικά τους.Άπλωσα το χέρι μου και να περιμένω να απλώσει και άλλος το δικό του.Αλλά δε μπορώ να περιμένω για πάντα.Δεν είναι δίκαιο.

4 σχόλια:

kapsos είπε...

γεια σου ευη και υπολοιποι..

επειδη κι εγω την εχω παθει θα συμφωνησω μαζι σου,δε γινεται να περιμενεις για παντα.οχι ομως επειδη δεν ειναι δικαιο,αλλα επειδη ειναι τρομακτικα ψυχοφθορο και κουραστικο.επισης εχω να πω οτι δε φταινε παντα και πι δυο,φταιει αυτος που εκανε τη μαλακια και δεν το καταλαβαινει.
οσο για το οτι δεν κανεις κατι θα σε ρωτησω το εξης:θα εκανες το πρωτο βημα αν εφταιγες?μαλλον ναι.αρα δεν ειναι βολεμα,ουτε εγωισμος,φοβος ειναι.μπορει να στο παιζει μαγκας αυτος που εκανε τη λαδια αλλα οταν ειναι να το αναγνωρισει ειναι η μεγαλυτερη κοτα στον κοσμο.

και οχι ρε πουστη μου,καποτε θα το καταλαβουν ολοι πως αμα κανεις μαλακια πρεπει να το αναγνωριζεις.οχι επειδη ειναι δικαιο αυτο,αλλα και επειδη οι μαλακιες του καθενα μας ειναι το μεγαλυτερο σχολειο για τους εαυτους μας.οποιος εχει κοτσια αναγνωριζει τις ασχημιες του.δυστηχως η γεννια μας ουτε ενα μεγαλο λαθος δε μπορει να κανει.ειναι σε ολα της μικρη..

Evirules είπε...

Καλησπέρα Χρήστο.Για να σου απαντήσω ναι έφταιξα.Ναι μου πήρε χρόνο να το καταλάβω.Ναι φοβόμουνα να μιλήσω.Ναι έκανα το πρώτο βήμα.Ναι δεν έγινε τίποτα.

Δεν λέω πως ο άλλος είναι υποχρεωμένος να συγχωρέσει και να είναι όλα μέλι γάλα.Όταν ξέρεις έναν άνθρωπο,έχεις κλάψει μαζί του,έχεις μοιραστεί χαρές και πίκρες,όταν μπορείς να μιλάς μαζί του με τα μάτια,όταν νιώθεις οτι νιώθει ακόμα και όταν δεν τον βλέπεις και παρόλαυτα κάνεις το βήμα και τίποτα,τότε διαπιστώνεις το μαζοχισμό και την αυτοτιμωρία που έλεγα.

Τα λάθη υπάρχουν για να γίνονται και οι άνθρωποι για να ωριμάζουν.
Και για μένα,παιχνιδάκια τύπου "ξέρω" και "ξέρεις" είναι σημάδι ανωριμότητας.Κι όμως τα παίζω κάθε μέρα.

kapsos είπε...

στην τελικη αυτος που φταιει και απο αυτος που δε φταιει εχουν την ιδια ευθυνη για να τα ξαναβρουν.ο ενας θελει να συγχωρεθει και μιλαει,και ο αλλος την εχει παθει και συγχωρει.τι απο τα δυο θελει πιπο πολυ δυναμη?

για μενα δεν ειναι ακριβως θεμα δυναμης.ειναι αυτη η γαμημενη η αμηχανια που νιωθεις οταν θες να μιλησεις για την ψυχη σου.λιγοι μπορουν να κοιυαξουν τον εαυτο τους οπως ακριβως ειναι.

κοιτα,δε θα κατσουμε να λεμε ουτε κυρηγματα παππαδιστικου υφους,ουτε θα κανουμε ψυχαναλυση.αν θες τη γνωμη μου,εγω προκαλεσα την απαντηση και ο αλλος με εκλασε.στ αρχιδια μου λοιπον τι θα γινει,δε με νοιαζει κι ας ειναι σκληρο.στο προτεινω ανεπιφυλακτα αν τα χεις καλα με σενα.

another είπε...

Διαβασα στο profile σου οτι απο τα αγαπημενα σου βιβλια ειναι το "να ζεις να αγαπας και να μαθαινεις".[Ειναι μεγας δασκαλος ο Buscaglia].
Οι απαντησεις ειναι ολες εκει μεσα πιστευω.