=>Όταν το παιδί ετοιμάζεται να βγεί έξω:
Πάααααλι έξω θα πάς;
Δεν βαρέθηκες το 'έξω' ;
Μα εσύ δεν χορταίνεις το 'έξω' !
Όλο το 'έξω' σκέφτεσαι και τίποτ' άλλο!
Καλά, η λέξη "όχι" δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό σου;
Εχθές δεν ήσουν όλη μέρα έξω ;
Εσείς αν δεν τα γυρίσετε όλα... θα σκάσετε!
Ολο 'γειά' και 'γειά'. Δεν ακούμε και τίποτ'άλλο απο σένα εδω μέσα!
Αμάν πια το κακό σου! Κάτσε και λίγο σπίτι.
=>Όταν το παιδί ζητά άδεια να βγεί έξω:
Δεν με παρατάς;
Σε παρακαλώ, άσε με στην ησυχία μου!
Ρε βάλε μυαλό εκει πέρα και κάτσε χάμου!
Όχουυ.. πάλι τα ίδια θα 'χουμε;
Όχι, να κάτσεις στα αβγά σου!
Δεν πάς πουθενά, μ'ακούς;
Καλα, για χαζό με περνάς; Λες και δεν ξέρω που θα πάς!
Όχι, να κάτσεις μέσα να διαβάσεις, να ξεστραβωθείς.
=>Συμβουλές λίγο πρίν την έξοδο
Τα μάτια σου δεκατέσσερα!
Πρόσεχε μην κάνει τίποτα και γίνουμε ρεζίλι.
Πρόσεχε το ποτήρι σου, μή σου ρίξει κανείς στάχτη!
Να προσέχειιις!
Άιντε. Στο καλό (συνοδεύεται και με σταύρωμα στον
άερα, απο την μαμά)
=>Αντιδράσεις οταν το παιδί γυρίσει αργά:
Ήρθες;
Μωρή! Τί ώρα είναι αυτή;
Μπά! Τον βρήκες τον δρόμο;
Βρε που γύριζες τόσες ώρες;
Βρε καλώς την! Πως έγινε και μας θυμήθηκες;
Πού γυρίζετε κορίτσια μοναχά σας τέτοια ώρα;
Καλά, δεν μπορούσες να έρθεις λίγο πιο αργά;
Όλο στις ντισκοτέκ μου γυρίζεις.
Σπίτι δεν έχεις;
Ξενοδοχείο το έχεις κάνει το σπίτι.
Ξέρεις τί ώρα είναι; Τηλέφωνο δεν υπάρχει;
Εσύ δεν είπες θα γυρίσεις νωρίς;
=>Ρούχα
Αυτό το άχρηστο πράμα πήγες και πήρες;
Άσε και τίποτα στα μαγαζιά να αγοράσει κανας άλλος!
Καλα, δεν το παιρνες λίγο πιο κοντύτερο το φουστάνι;
Αν σε αφήσω να βγεις έξω με αυτό το πράμα, εμένα να με φτύσεις!
Όλα τα κουρέλια πάτε και αγοράζετε.
Και έδωσες 10 χιλιάρικα γι'αυτό; Να το πάς πίσω!
Πολύ ανοιχτό δεν είναι;
Πολύ κολλητό δεν είναι;
Πολύ διάφανο δεν είναι;
Γιατί δεν πήρες κάτι πιο ζεστό; Μ'αυτό θα κρυώσεις!
=>Φίλοι
Αααχ, αυτές οι φιλενάδες σου σε φάγανε!
Πού τις βρήκες τέτοιες φίλες;
Καλά, οι φίλες σου δεν έχουνε γονείς;
Αν σε ξαναφήσω να βγείς μαζί τους, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη!
=>Σχολείο
Τα φορτώσατε στον κόκκορα!
Εσύ πια! Τα ξέρεις όλα!
Ήθελα να 'ξερα τί σας μαθαίνουν σε αυτά τα σχολεία.
Μπα, δεν ήξερα οτι δίνουν πτυχία στις καφετέρειες.
Αμα δεν διαβάζεις, θα το κοιτάς απ'έξω το πανεπιστήμιο.
Πάς και πανεπιστήμιο τρομάρα σου. Αυτά σας μαθαίνουν εκεί;
=>Νοικοκυριό
Άντε! Κάνε και καμιά δουλειά!
Καλά, όλα απο μένα τα περιμένετε εδω μέσα;
Πρέπει να μάθεις αλλιώς θα σε κοροιδεύει η πεθερά σου.
Μάζεψε και κανά κρεβάτι!
Τσαπατσούλα. Είσαι και κορίτσι πράμα!
Σκούπισε και λίγο εδω μέσα. Δεν το λέμε σε κανέναν!
Θα σε φάνε οι κατσαρίδες.
=>Ζωή
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε!
Εσείς η νεολάια, τα θέλετε όλα έτοιμα! Αλλα δεν είναι έτσι η ζωή.
Δεν ξέρεις πως βγαίνει το ψωμί.
Πως θα βγείς αύριο στην κοινωνία;
=>Διακοπές
Ακόμα δεν αρχίσαμε δουλειά και θέλετε διακοπές!
Καλά, όλο την εξοχή σκέφτεσαι και τίποτ' άλλο;
Βρε εμείς ήρθαμε με ενα δίφραγκο στην τσέπη, χύσαμε αίμα
και ιδρώτα για να μαζέψουμε μια δεκάρα και ούτε "έξω" είχαμε
ούτε διακοπές.
Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι; Μόνο εσείς χρειάζεστε ξεκούραση δηλαδή;
Αμα είναι για εκδρομές... πρώτοι !!
=>Οικονομία
Ρε μάζεψε κανα φράγκο!
Εσύ δεν θα κάνεις προκοπή!
Μα πώς να σου μείνει φράγκο στην τσέπη, αφου δεν μαζεύεσαι
καθόλου στο σπίτι;
Τράπεζα είμαι;
Ας είν καλά ο "βλάκας που πληρώνει" εδω μέσα ε;
Τί το περάσατε εδώ; Κοφτήρι;
=>Παραδείγματα
Ρε είδες τι καλά παιδιά που είναι του ___ ; Εσείς γιατί να μην
είστε έτσι δηλαδή;
Εμένα δεν με νοιάζει τι κάνουνε οι άλλοι ! (οταν το παιδί φέρνει
για παράδειγμα τα παιδιά του ___)
=>Φαγητό
Φάε παιδί μου, φάε!
Φάγατε καλά;
Αμα δεν φάς, θα σου 'ρθει το πιάτο καπέλο!
Ε βέβαια, τρώς όλα τα σκατολοίδια έξω και μετά δεν έχεις όρεξη.
Δεν είπαμε να μην τρώς ολο κρουασάν ;
Καλά, νηστικός θα βγείς έξω;
Για σενα την έφτιαξα την σπανακόπιτα βρε!
Τζάμπα μαγείρευα τόσες ώρες δηλαδή;
=>Συμπεριφορά
Καλά, δεν θα βάλεις ποτέ σου μυαλό;
Δεν ντρέπεσαι λιγάκι;
Σαν δεν ντρέπεσαι!
Κοίτα τρόπους!
Μπράβο! Έτσι μιλάνε στον πατέρα / στη μάνα τους;
Ρε! Σοβαρέψου λιγάκι.
Τί ξερό κεφάλι!
Αναποδιασμένο πλάσμα!
Το μυαλό σου και μια λίρα!
Τα μυαλά σας έχουν πάρει αέρα!
Μου κάνατε το κεφάλι καζάνι.
Θα με στείλετε στο τρελοκομείο εσείς!
Μα θές και τα λές αυτά ή σου ξεφεύγουν;
Ήθελα να ξερα, τί έχει αυτό το κεφάλι μέσα πια!
Θα με πεθάνετε μια ώρα αρχήτερα!
=>Γενικές υποδείξεις
Το κακό σου τον καιρό!
Τι θα πεί ο κόσμος;
Γαμώ το.... !! (εισάγετε οποιοδήποτε ουσιαστικό ή φράση)
Ρε, είσαι στα καλά σου;
Εγώ τα λέω, εγώ τ'ακούω !!
Εε.. εσυ δεν τρώγεσαι με τίποτα!
Εγώ για το καλό σου το λέω.
Τι αχάριστα που είστε!
Αα άγχ!! Αλίμονο σου. (συνοδεύεται με δάγκωμα λυγισμένου δείκτη)
Θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο!
Ε τί να σου πώ τώρα;
Προσγειώσου!!
Σεμνά ε!
ΥΣ) Στα πόσα χρόνια γίνεσαι "ενήλικος"?
Τρίτη, Αυγούστου 12, 2008
Σάββατο, Αυγούστου 09, 2008
Ρεμπέτικα και Ρεμπέτες
Τα ρεμπέτικα Τραγούδια και τα ρεμπετάδικα είναι σαφώς γνωστά σε όλους. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι όλο και περισσότερα νέα παιδιά κατακλύζουν τα ρεμπετάδικα και τα υιοθετούν ως στέκι τους. Βιώνουν ένα είδος μουσικής, το μοναδικό που διαθέτει τέτοια διαχρονικότητα αφού έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές, κρατώντας τις ρίζες του από απίστευτα παλιούς καιρούς.
Ουσιαστικά τα Ρεμπέτικα έχουν τις ρίζες τους στους Βυζαντινούς Ύμνους, τα παλιά λαϊκά τραγούδια και τους ανατολίτικους ρυθμούς, που γαλουχήθηκαν αιώνες πριν από Έλληνες της Ανατολής. Τα Ρεμπέτικα είναι απλά τραγούδια, είναι τα μόνα που έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο χρόνο, που ξεφεύγουν από οτιδήποτε ευρωπαϊκό, αλλά παράλληλα έχουν κερδίσει ολόκληρη την Υφήλιο με την μοναδικότητά τους.
Η όλη τους αξία και η συνταγή επιτυχίας τους, βασίστηκε στο γεγονός ότι βγήκαν μέσα από απλούς ανθρώπους, ανθρώπους που πόνεσαν, έζησαν μέχρι το μεδούλι την φτώχεια, την καταδίωξη και την άρνηση της κοινωνίας.
Πολλοί είναι οι λόγοι που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Ρεμπέτικου Τραγουδιού. Από τα τραγούδια των κουτσαβάκηδων την περίοδο του 1893-1897, κυρίως από ταγματάρχες του στρατού, μέχρι την ανάγκη των νέων να εκφράσουν τον έρωτά τους στις αγαπημένες τους με καντάδες, συνοδευόμενοι από μελωδίες κιθάρας και μαντολίνου, πριν ακόμα εμφανιστεί στο κατώφλι του Ρεμπέτικου το μπουζούκι.
Οι ταβέρνες και τα καφέ-αμάν όπου μαζευόταν ο λαός και έπινε, κάπνιζε τον ναργιλέ του και τραγουδούσε τα ντέρτια και τους καημούς του, ήταν χώροι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση και διάδοση του Ρεμπέτικου τραγουδιού. Αυτά κυριάρχησαν από το 1900 ως το 1930.
Τα τσιφτετέλια και οι αμανέδες, ξεκίνησαν από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη ενώ τα γνωστά σε όλους ζεϊμπέκικα έχουν τις ρίζες τους από πολεμιστές που τους χρησιμοποιούσαν οι σουλτάνοι σε πολέμους. Το 1833 όμως οι ζεϊμπέκηδες προσπάθησαν να επαναστατήσουν και λόγω του θάρρους σε συνδυασμό με την άθελά τους άξεστη αγριότητα που έβγαζαν, βγήκε το βαρύ και γνωστό σε όλους, ζεϊμπέκικο.
Μετά το 1930 πολλοί Έλληνες της Μ. Ασίας, άρχισαν να κατεβαίνουν προς τον Πειραιά και να διαδίδουν το σμυρναίικο τραγούδι που επηρέασε στη συνέχεια το ρεμπέτικο. Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, η Ελλάδα είχε πληθυσμό, μόλις 2.600.000 κατοίκους ενώ αντίθετα η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη που ήταν υπό οθωμανική κατοχή, άγγιζαν ήδη τους 2.500.000 Έλληνες.
Από το 1833 μάλιστα γύρω στους 1.500.000 Έλληνες μετανάστευσαν στην Αμερική ιδίως στη Νέα Υόρκη και Σικάγο όπου άρχισαν να γίνονται προσπάθειες ηχογραφήσεων. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι οι πρώτες πραγματικές ηχογραφήσεις Ρεμπέτικων τραγουδιών, ξεκίνησαν από την Σμύρνη το 1910 ενώ στην Ελλάδα ήρθαν μετά από 15 ολόκληρα χρόνια.
Το μπουζούκι ήταν το κατ' εξοχήν χαρακτηριστικό όργανο και ταυτισμένο απόλυτα με το Ρεμπέτικο Τραγούδι. Αν και πρωτεργάτες του ουσιαστικά θεωρούνται ο Βαμβακάρης και ο Τσιτσάνης, υπάρχουν φωτογραφίες που μαρτυρούν την ύπαρξη του ταμπουρά, παρόμοιου μουσικού οργάνου, στα χέρια του Ρήγα ενώ φωτογραφίες του Κολοκοτρώνη μαζί με τους κλέφτες του 1821 τους παρουσιάζουν να σέρνουν όπου πήγαιναν τον ταμπουρά, για να ξεχνιούνται με το τραγούδι.
Χαρακτηριστικό αξεσουάρ των ρεμπετών, ήταν το κομπολογάκι για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια. Το θεωρούσαν κάτι σαν γούρι, έναν τρόπο να ξεχνούν τις δύσκολες ώρες των καιρών εκείνων. "Οι χάντρες σταλάζοντας μουδιάζουν την σκέψη και ερεθίζουν την φαντασία", όπως υποστήριζαν πολλοί ρεμπέτες.
Ακόμα και το ντύσιμο των ρεμπετών χαρακτηριζόταν από το χρώμα μαύρο, του πένθους, για να εκφράζουν τον πόνο και την μιζέρια της εποχής. Το 1937 επί δικτατορίας του Μεταξά, το ρεμπέτικο τραγούδι, απαγορεύεται. Μετά την λήξη της κατοχής το 1946 οι Δισκογραφικές Εταιρείες, 4 συνολικά που υπήρχαν τότε, βγάζουν τους πρώτους δίσκους στο εμπόριο. Η λογοκρισία στο Ρεμπέτικο, συνέχισε στην ουσία να υπάρχει μέχρι και πρόσφατα, αλλά τελικά τίποτα δεν έδειξε να πτοεί την άνθισή του.
Πολλοί έχουν συνδέσει το ρεμπέτικο τραγούδι με το χασίς και την παρανομία. Σύμφωνα με τον κ. Κουνάδη, μελετητή επί χρόνια του ρεμπέτικου, το χασίσι ή πιο σωστά ινδική κάνναβη, το καλλιεργούσαν αρχικά στην Μ. Ασία για λόγους αγροτικής καλλιέργειας. Από αυτό παρήγαν 40 προϊόντα (λάδι, οινόπνευμα, καύσιμα, ίνες).
Αν και το χασίς ποτέ δεν συγκαταλέχθηκε στις ναρκωτικές ουσίες (σύμφωνα μάλιστα με τον ΟΗΕ πρώτες θέσεις βλαπτικότητας έχει το αλκοόλ, η νικοτίνη και το τσάι με 10η θέση το χασίς), το 1919 οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι για να προωθήσουν τις καπνοβιομηχανίες, το απαγόρευσαν. Ο πρώτος νόμος ψηφίστηκε το 1920 ενώ μέχρι το 1936 που εφαρμόστηκε, το χασίς κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτα.
Πολύ πιο εύκολα μάλιστα κυκλοφορούσε η ηρωίνη που δεν απαγορεύτηκε ποτέ ουσιαστικά, παρά μόνο τέθηκε σε ιατρικό έλεγχο το 1932 και πουλιόταν κανονικά στα φαρμακεία ως παυσίπονο.
Το 1924 πραγματοποιήθηκε Διάσκεψη στη Λοζάννη με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, την Αίγυπτο και την Τουρκία. Ζητήθηκε από την μεν Τουρκία, να σταματήσει την διακίνηση της ινδικής κάνναβης και από την Αίγυπτο το όπιο που τότε στις σωστές δόσεις βέβαια, θεωρούντο κατά ένα μέρος παυσίπονο, ώστε να προωθηθούν πιο εύκολα οι καπνοβιομηχανίες. Όσοι λοιπόν έγραφαν Ρεμπέτικα τραγούδια και δη χασικλίδικα καταδιώκονταν και θεωρούντο παράνομοι.
Μέσα σε αυτούς είχαν καταταγεί και οι γνωστοί μεγάλοι συνθέτες της εποχής: Βαμβακάρης, Μπάτης, Τούντας και Τσιτσάνης. Ένα από τα γνωστά χασικλίδικα που πρωτοτραγούδησε ο Τσιτσάνης ήταν:
"Βρ' άντε, κάτω από τα ραδίκια κάθονται δυο πιτσιρίκια / άντε και φουμάρουνε το μαύρο, τόνα πόδι, πάνω στ' άλλο".
Συνοπτικά, αυτοί που θεμελίωσαν το Ρεμπέτικο, ήταν η γνωστή Τετράδα του Πειραιά, από τις πρώτες ορχήστρες που δημιουργήθηκαν, από τους Μάρκο Βαμβακάρη, Γιώργο Μπάτη, Στράτο Παγιουμτζή και Ανέστη Δελιά.
Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ο μόνος που πέθανε από χρήση ηρωίνης σε ηλικία 29 χρονών αφήνοντας πίσω του 8 υπέροχα τραγούδια με πιο γνωστό "Μες στης πόλης το χαμάμ". Από το 1932 η Τετράδα του Πειραιά μπαίνει στην δισκογραφία και μαζί με τον πρώτο δίσκο του Τσιτάνη το 1937 το Ρεμπέτικο αρχίζει πραγματικά να ανθίζει.
Την ίδια περίοδο κάποιες πολλά υποσχόμενες γυναικείες φωνές, κάνουν την εμφάνιση τους, όπως η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η Ρόζα Εσκενάζυ και αργότερα η Σωτηρία Μπέλου.
Ουσιαστικά τα Ρεμπέτικα έχουν τις ρίζες τους στους Βυζαντινούς Ύμνους, τα παλιά λαϊκά τραγούδια και τους ανατολίτικους ρυθμούς, που γαλουχήθηκαν αιώνες πριν από Έλληνες της Ανατολής. Τα Ρεμπέτικα είναι απλά τραγούδια, είναι τα μόνα που έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο χρόνο, που ξεφεύγουν από οτιδήποτε ευρωπαϊκό, αλλά παράλληλα έχουν κερδίσει ολόκληρη την Υφήλιο με την μοναδικότητά τους.
Η όλη τους αξία και η συνταγή επιτυχίας τους, βασίστηκε στο γεγονός ότι βγήκαν μέσα από απλούς ανθρώπους, ανθρώπους που πόνεσαν, έζησαν μέχρι το μεδούλι την φτώχεια, την καταδίωξη και την άρνηση της κοινωνίας.
Πολλοί είναι οι λόγοι που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Ρεμπέτικου Τραγουδιού. Από τα τραγούδια των κουτσαβάκηδων την περίοδο του 1893-1897, κυρίως από ταγματάρχες του στρατού, μέχρι την ανάγκη των νέων να εκφράσουν τον έρωτά τους στις αγαπημένες τους με καντάδες, συνοδευόμενοι από μελωδίες κιθάρας και μαντολίνου, πριν ακόμα εμφανιστεί στο κατώφλι του Ρεμπέτικου το μπουζούκι.
Οι ταβέρνες και τα καφέ-αμάν όπου μαζευόταν ο λαός και έπινε, κάπνιζε τον ναργιλέ του και τραγουδούσε τα ντέρτια και τους καημούς του, ήταν χώροι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση και διάδοση του Ρεμπέτικου τραγουδιού. Αυτά κυριάρχησαν από το 1900 ως το 1930.
Τα τσιφτετέλια και οι αμανέδες, ξεκίνησαν από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη ενώ τα γνωστά σε όλους ζεϊμπέκικα έχουν τις ρίζες τους από πολεμιστές που τους χρησιμοποιούσαν οι σουλτάνοι σε πολέμους. Το 1833 όμως οι ζεϊμπέκηδες προσπάθησαν να επαναστατήσουν και λόγω του θάρρους σε συνδυασμό με την άθελά τους άξεστη αγριότητα που έβγαζαν, βγήκε το βαρύ και γνωστό σε όλους, ζεϊμπέκικο.
Μετά το 1930 πολλοί Έλληνες της Μ. Ασίας, άρχισαν να κατεβαίνουν προς τον Πειραιά και να διαδίδουν το σμυρναίικο τραγούδι που επηρέασε στη συνέχεια το ρεμπέτικο. Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, η Ελλάδα είχε πληθυσμό, μόλις 2.600.000 κατοίκους ενώ αντίθετα η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη που ήταν υπό οθωμανική κατοχή, άγγιζαν ήδη τους 2.500.000 Έλληνες.
Από το 1833 μάλιστα γύρω στους 1.500.000 Έλληνες μετανάστευσαν στην Αμερική ιδίως στη Νέα Υόρκη και Σικάγο όπου άρχισαν να γίνονται προσπάθειες ηχογραφήσεων. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι οι πρώτες πραγματικές ηχογραφήσεις Ρεμπέτικων τραγουδιών, ξεκίνησαν από την Σμύρνη το 1910 ενώ στην Ελλάδα ήρθαν μετά από 15 ολόκληρα χρόνια.
Το μπουζούκι ήταν το κατ' εξοχήν χαρακτηριστικό όργανο και ταυτισμένο απόλυτα με το Ρεμπέτικο Τραγούδι. Αν και πρωτεργάτες του ουσιαστικά θεωρούνται ο Βαμβακάρης και ο Τσιτσάνης, υπάρχουν φωτογραφίες που μαρτυρούν την ύπαρξη του ταμπουρά, παρόμοιου μουσικού οργάνου, στα χέρια του Ρήγα ενώ φωτογραφίες του Κολοκοτρώνη μαζί με τους κλέφτες του 1821 τους παρουσιάζουν να σέρνουν όπου πήγαιναν τον ταμπουρά, για να ξεχνιούνται με το τραγούδι.
Χαρακτηριστικό αξεσουάρ των ρεμπετών, ήταν το κομπολογάκι για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια. Το θεωρούσαν κάτι σαν γούρι, έναν τρόπο να ξεχνούν τις δύσκολες ώρες των καιρών εκείνων. "Οι χάντρες σταλάζοντας μουδιάζουν την σκέψη και ερεθίζουν την φαντασία", όπως υποστήριζαν πολλοί ρεμπέτες.
Ακόμα και το ντύσιμο των ρεμπετών χαρακτηριζόταν από το χρώμα μαύρο, του πένθους, για να εκφράζουν τον πόνο και την μιζέρια της εποχής. Το 1937 επί δικτατορίας του Μεταξά, το ρεμπέτικο τραγούδι, απαγορεύεται. Μετά την λήξη της κατοχής το 1946 οι Δισκογραφικές Εταιρείες, 4 συνολικά που υπήρχαν τότε, βγάζουν τους πρώτους δίσκους στο εμπόριο. Η λογοκρισία στο Ρεμπέτικο, συνέχισε στην ουσία να υπάρχει μέχρι και πρόσφατα, αλλά τελικά τίποτα δεν έδειξε να πτοεί την άνθισή του.
Πολλοί έχουν συνδέσει το ρεμπέτικο τραγούδι με το χασίς και την παρανομία. Σύμφωνα με τον κ. Κουνάδη, μελετητή επί χρόνια του ρεμπέτικου, το χασίσι ή πιο σωστά ινδική κάνναβη, το καλλιεργούσαν αρχικά στην Μ. Ασία για λόγους αγροτικής καλλιέργειας. Από αυτό παρήγαν 40 προϊόντα (λάδι, οινόπνευμα, καύσιμα, ίνες).
Αν και το χασίς ποτέ δεν συγκαταλέχθηκε στις ναρκωτικές ουσίες (σύμφωνα μάλιστα με τον ΟΗΕ πρώτες θέσεις βλαπτικότητας έχει το αλκοόλ, η νικοτίνη και το τσάι με 10η θέση το χασίς), το 1919 οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι για να προωθήσουν τις καπνοβιομηχανίες, το απαγόρευσαν. Ο πρώτος νόμος ψηφίστηκε το 1920 ενώ μέχρι το 1936 που εφαρμόστηκε, το χασίς κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτα.
Πολύ πιο εύκολα μάλιστα κυκλοφορούσε η ηρωίνη που δεν απαγορεύτηκε ποτέ ουσιαστικά, παρά μόνο τέθηκε σε ιατρικό έλεγχο το 1932 και πουλιόταν κανονικά στα φαρμακεία ως παυσίπονο.
Το 1924 πραγματοποιήθηκε Διάσκεψη στη Λοζάννη με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, την Αίγυπτο και την Τουρκία. Ζητήθηκε από την μεν Τουρκία, να σταματήσει την διακίνηση της ινδικής κάνναβης και από την Αίγυπτο το όπιο που τότε στις σωστές δόσεις βέβαια, θεωρούντο κατά ένα μέρος παυσίπονο, ώστε να προωθηθούν πιο εύκολα οι καπνοβιομηχανίες. Όσοι λοιπόν έγραφαν Ρεμπέτικα τραγούδια και δη χασικλίδικα καταδιώκονταν και θεωρούντο παράνομοι.
Μέσα σε αυτούς είχαν καταταγεί και οι γνωστοί μεγάλοι συνθέτες της εποχής: Βαμβακάρης, Μπάτης, Τούντας και Τσιτσάνης. Ένα από τα γνωστά χασικλίδικα που πρωτοτραγούδησε ο Τσιτσάνης ήταν:
"Βρ' άντε, κάτω από τα ραδίκια κάθονται δυο πιτσιρίκια / άντε και φουμάρουνε το μαύρο, τόνα πόδι, πάνω στ' άλλο".
Συνοπτικά, αυτοί που θεμελίωσαν το Ρεμπέτικο, ήταν η γνωστή Τετράδα του Πειραιά, από τις πρώτες ορχήστρες που δημιουργήθηκαν, από τους Μάρκο Βαμβακάρη, Γιώργο Μπάτη, Στράτο Παγιουμτζή και Ανέστη Δελιά.
Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ο μόνος που πέθανε από χρήση ηρωίνης σε ηλικία 29 χρονών αφήνοντας πίσω του 8 υπέροχα τραγούδια με πιο γνωστό "Μες στης πόλης το χαμάμ". Από το 1932 η Τετράδα του Πειραιά μπαίνει στην δισκογραφία και μαζί με τον πρώτο δίσκο του Τσιτάνη το 1937 το Ρεμπέτικο αρχίζει πραγματικά να ανθίζει.
Την ίδια περίοδο κάποιες πολλά υποσχόμενες γυναικείες φωνές, κάνουν την εμφάνιση τους, όπως η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η Ρόζα Εσκενάζυ και αργότερα η Σωτηρία Μπέλου.
Τρίτη, Αυγούστου 05, 2008
Να ζήσεις EviLand και χρόνια πολλά..
Πολυλατρεμένο μου blog, Χρόνια Σου Πολλά!
Σαν σήμερα μου φαίνεται που άρχισα να σε γράφω και ήδη έγινες ενός έτους!!Φτου φτου φτου να μη σε ματιάσω!!Τι τραβάς κι εσύ όμως καημένο μου...Να κρατάς κάθε λαλακία που μου περνάει απο το μυαλό,να υπομένεις οσα γράφω αλλά τελικά δεν ανεβάζω,να παθαίνεις κρίση ταυτότητας κάθε φορά που βλέπω στην ΤιΒι διακοσμητή να βάφει σπίτι και σου αλλάζω τα φώτα..ε..τα χρώματα..
Χρόνια Σου Πολλά!Μακάρι να μας έχει ο Θεός καλά, εμένα να συνεχίζω να σε ταλαιπωρώ και το κοινό σου να συνεχίζει να σε σχολιάζει.Άντε και του χρόνου!
Σημείωση: Θα παρατεθεί δεξίωση/γλέντι σε τοπική ταβέρνα για να γιορταστεί το γεγονός με όλες τις τιμές που του πρέπει.Είστε όλοι καλεσμένοι (βραδινό ένδυμα μόνο).Το μενού περιλαμβάνει απο κοντοσούβλι μέχρι αρνί στη σούβλα ενώ την διασκέδαση μας έχει αναλάβει εξ'ολοκλήρου ο Γιαννάκης ο Πλούταρχος που τόσο πολύ αγαπάμε αυτό το καλοκαίρι...
Χρόνια Σου Πολλά!Μακάρι να μας έχει ο Θεός καλά, εμένα να συνεχίζω να σε ταλαιπωρώ και το κοινό σου να συνεχίζει να σε σχολιάζει.Άντε και του χρόνου!
Σημείωση: Θα παρατεθεί δεξίωση/γλέντι σε τοπική ταβέρνα για να γιορταστεί το γεγονός με όλες τις τιμές που του πρέπει.Είστε όλοι καλεσμένοι (βραδινό ένδυμα μόνο).Το μενού περιλαμβάνει απο κοντοσούβλι μέχρι αρνί στη σούβλα ενώ την διασκέδαση μας έχει αναλάβει εξ'ολοκλήρου ο Γιαννάκης ο Πλούταρχος που τόσο πολύ αγαπάμε αυτό το καλοκαίρι...
Κυριακή, Αυγούστου 03, 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)