Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007

Κραυγή

Η σιωπή σου δυναμώνει το κενό μου
Δε μπορεί να μη ξέρεις,δε μπορεί να μη νιώθεις
Επιλογή σου να κρύβεσαι
Επιλογή μου να φύγω
Μην αρνείσαι τι έγινε
Δεν ξεχνάω τα μάτια σου
Δε θα ξεχάσεις τα δικά μου την ώρα που είπα αντίο
Άκου την καρδιά σου και σβήσε τα μίση σου
Είσαι εγώ στο τέλος...
Το ίδιο πονάνει το ξέρω
Εγώ το φωνάζω συνέχεια
Εσύ προσπαθείς να το σκοτώσεις
Μα άκου τα πάντα γύρω σου...
Δε μπορείς γιατί δε θέλεις...
Ποτέ σου δε μπόρεσες...
Ούτε καν τώρα...

2 σχόλια:

Love and Poison είπε...

Και συ με τη σειρά σου dear, είπες πολλά με αυτούς τους στίχους...

Δεν είναι ότι χειρότερο, εκεί που περιμένεις δυο λόγια για την λύτρωση, να παίρνεις μόνο σιωπή? Και ότι κατάλαβες, κατάλαβες?

Μερικοί άνθρωποι έχουν τόσες ανασφάλειες και κόμπλεξ, που πολύ απλά θα φοβούνται μια ζωή να εκδηλώσουν αυτό που νιώθουν...

Και εμείς οι υπόλοιποι άνθρωποι των παθών (έστω και των λαθών) θα φεύγουμε...

Αγάπη & Δηλητήριο
xx

orestis είπε...

Ωραία τα λες.

Χαίρομαι που σε βρήκα.