Μικρά και αδύνατα τα βήματα,
κομμένη και πικρή η ανάσα
γιατί;
Φυλακή και τιμωρία των αδυνάτων
όπως ήμουν πάντα
γιατί;
Είσαι η αρχή και το τέλος που αργεί ακόμα
ήσουν μάλλον μιας και δεν άντεξες
γιατί;
Σου έδωσα και σώμα και ψυχή
τα δέχτηκες αλλά...
γιατί;
Μπορείς έστω μια φορά να μιλήσεις;
Να σταθείς ψηλά;
Να μου δείξεις οτι ήσουν εκεί;
γιατί;
Γιατί σε μισώ όσο σε θέλω
Γιατί με εξουσιάζεις κι ας λείπεις
Γιατί είμαι για σένα όσα όνειρα μου σκοτώνεις
Γιατί δε θα είμαι πότε ξανά
Γιατί έχω πεθάνει ανάξια
Γιατί ακόμα εσύ τα πάντα.
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο. Αισθαντικά μελαγχολικό. Αυτό "με εξουσιάζεις κι ας λείπεις" μου φέρνει στο νου τις σχεσεις εξουσίας που αναπτύσσονται στον έρωτα...Αχ το Φθινόπωρο...Αναπνέω συνεχώς το αεράκι της ανάμνησης, της μελαγχολίας και του ενθουσιασμού μιας νέας αρχής...Πολύ καλό το blog σου. Να σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου