Γιώργος Σεφέρης - Η λυπημένη

"Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς

κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί·

κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό

μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός."

Με αφορμή ένα μάθημα επιλογής που πήρα, ένα καθηγητή που θα μου μείνει αξέχαστος και με την πικρία της συνειδητοποίησης του πόσο αγράμματη-μορφωμένη είμαι έχω τελειώσει το ταλαίπωρο ελληνικό σχολείο κ πανεπιστήμιο (αυτό ακόμα το παλεύω αλλά δε του μένει κ πολύ ακόμα),αυτό το πανέμορφο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη για εκείνον τον άνθρωπο που μου έδειξε πως μπορεί να υπάρχει ακόμα ελπίδα στη γνώση.