Βροχή,χαλάζι κι έρωτας

Μέτα απο μια κουραστική μέρα γεμάτη εντάσεις και απογοητεύσεις, ο ιδανικός τρόπος να τελειώσει είναι πάντα μια βροχή..Σαν εκείνες που βλέπουμε στις ταινίες όταν ο πρωταγωνιστής γυρνάει σπίτι μόνος,ξεχασμένος και βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο. Γυρνώντας λοιπόν σπίτι με μια παρόμοια κατάσταση και ψυχολογία, άρχισα να αναρωτιέμαι για εκείνες τις λεξούλες που αν και είναι απλά γράμματα στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, δίνουν το κάτι διαφορετικό στη ζωή μας.Λεξούλες τύπου : έρωτας,φιλία,επιτυχία,άγχος,κατανόηση, ειλικρίνεια...Ωραίο θέμα βρήκα να με απασχολώ είναι η αλήθεια..

Κοιτούσα τη βροχή από τα τζάμια του λεωφορείου και άθέλα μου η σκέψη μου πήγε σε εκείνα που κρατώ καλά κλείσμένα μέσα μου, σε εκείνα που καταπίεζω είτε λόγω βλακείας, είτε λόγω ευαισθησίας, είτε πάλι γιατί δεν έχω το θάρρος να αντιμετωπίσω. Ξαναέζησα σε μια στιγμή πόνους, χαρές, πίκρες, επιτυχίες...Είναι άδικο να είσαι παιδί ακόμα και να έχεις μέσα σου κρυμμένη μια άβυσσο. Όλοι μας έχουμε είναι η αλήθεια. Αυτό που πονέσε πιο πολύ όμως είναι η φιλία. Πως δύο άνθρωποι πού επι χρόνια είναι η ψυχή του άλλου γίνονται μέσα σε μια στιγμή ξένοι. Δε πονάει όσο ο έρωτας ή πιο σώστα, πονάει πιο βαθειά από τον έρωτα. Δε μπορώ να μπω σε ψυχολογία κατανόησης ή στη διαδικασία τι έφταιξε, τι πήγε στραβά, που είναι τελικά τα όρια μεταξύ επιστροφής ή όχι. Είναι απλά άδικο. Και για τους δύο που εμπλέκονται στη σχέση "φιλία". Ίσως να είναι ένας ακόμα αστικός θρύλος η πραγματική φιλία σήμερα.

Όλοι μας, και βάζω και εμένα μέσα, έχουμε κάνει φιλίες καθαρά και μόνο από συμφέρον. Όλοι μας έχουμε πει το κατα τα άλλα αθώο ψεματάκι "πάμε για καφε ρε να τα πούμε". Το θέμα αλλάζει όταν με κάποιον έχεις μοιραστεί κεφάλαια απο τη ζωή σου. Ίσως να είμαι εγώ η παράλογη που σε τέτοιες περιπτώσεις νιώθω "χρησιμοποιημένη", ένα ακόμα σκαλί για να δείξει ο άλλος την πόσο γαμάτη ( και καλά ) προσωπικότητα έχει. Με υποτιμώ όταν λέω οτι νιώθω έτσι γιατί όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τα όρια. Που τελειώνει η ζωή και που ξεκινάει η φαντασία. Εγω δε μπορώ να κάνω αυτή τη διάκριση. Είμαι άνθρωπος που όταν κάτι σημαίνει για μένα δίνομαι ολοκληρωτικά. Μάλλον γι'αυτό σήμερα είμαι κάπως μελαγχολική γιατί η διαρκής υπενθύμιση των λαθών μας είναι σκλήρη. Λίγοι μόνο έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι έσφαλαν και ακόμα λιγότεροι μετανιώνουν και ζητούν συγνώμη.
Έτσι μένουν οι αναμνήσεις του ανθρώπου που πίστευες ότι ήξερες και το κενό που αφήνει το γεμίζει η "εξέλιξή" του...Η εικόνα που βλέπεις όταν έχει κατακαθίσει η σκόνη. Το κακό είναι οτι αυτό που βλέπεις και που σε αυτό το σημείο είναι πολύ καλή προσέγγιση της αλήθειας, είναι κάτι το οποίο σε αφήνει αδιάφορο αν δε σε γεμίζει μίσος και απέχθεια.

Τελικά είμαστε όλοι μόνοι μας, χώρις αυταπάτες το λέω. Κανένας δε μπορεί να αγγίξει την εσωτερική μας μοναξιά και ειλικρίνα σήμερα απορώ αν το κατέφερε κάποιος να το δει σε μένα.