Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

Αθήνα 5 μήνες και κάτι… Το μετρό.

Το μετρό είναι ένα μέσο μεταφοράς με αρκετές ιδιαιτερότητες. Προσπερνώ την κακεντρεχή πρώτη μου σκέψη πως «είναι το μόνο μέσο στην Ελλάδα που έρχεται στην ώρα του» και συνεχίζω. Είναι πολύ βολικό μέσο που μπορείς γρήγορα και άνετα να πας στην δουλειά σου αρκεί να περνά από εκεί κάποια γραμμή του. Ενοχλητικό γεγονός είναι πως κλείνει νωρίς το βράδυ τις καθημερινές και δεν βολεύει για μια «απλή τριτοβραδινή έξοδο». Δεν βαριέσαι κρίση έχουμε ας μείνουμε και λίγο μέσα..

Σπαστικά γεγονότα περί μετρό, Νο1. Όταν έχει κόσμο ΕΧΕΙ κόσμο. Στριμωξίδι και μπόχα άνευ προηγουμένου. Μη σπρώχνεις κυρά μου που να πάω η γυναίνα να βγώ από το παράθυρο; Ναι κύριε μου θα προλάβετε να βγείτε πριν μπούνε οι νέοι επιβάτες γι΄αυτό το λένε και στάση κιόλας, μην σεληνιάζεσαι να μπεις/βγεις πρώτος. Μιας που το ανέφερα γιατί η «έχει πολύ κόσμο μπόχα» μυρίζει το ίδιο βρωμερά ασχέτου μέσου που τη βιώνεις; Τέλοσπάντων συνεχίζω. Αν και το χρησιμοποιώ για μικρές αποστάσεις είναι αξιοσημείωτη η συμπεριφορά των άλλων επιβατών μέσα σε αυτό. Ναι βαριέμαι μέσα στο βαγόνι και έτσι παρατηρώ τους γύρω μου…

Πλάκα έχουν όσοι διαβάζουν μέσα στο μετρό. Προχτές καθόμουν δίπλα σε ένα μπάρμπα (55 πατημένα και βάλε) ο οποίος διάβαζε κάτι στο ipad του. Τον βλέπω και αμέσως σκέφτομαι «Μπράβο το μπαρμπάδι!ipad;!» Γυρίζω με τρόπο πάντα να δω τι διαβάζει και κρύβει την οθόνη λες και δίναμε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο κι αν αντέγραφα θα τον περνούσα στα μόρια και θα έπαιρνα την θέση του στο ΑΕΙ «Ελλάδα, πώς να γίνετε άνεργοι σε 5 χρόνια». Τεσπά μεγάλος άνθρωπος ήταν έχει τα κολλήματα του.

Συνήθως διαβάζω λίγο στα κλεφτά καμιά σειρά από βιβλίο (κανονικό) που διαβάζει κάποιος γύρω μου ή κανά τίτλο από εφημερίδα. Στα ipad δεν το έχω ακόμα φαίνεται. Το ενοχλητικό πάντως με το διάβασμα στο μετρό είναι οι «και καλά διαβάζω ο διανοούμενος». Νεαρός έχει μπει στο βαγόνι και κάθεται απέναντι μου. Έχω ακόμα καμιά 5αρια στάσεις μέχρι να κατέβω όποτε τον χαζεύω. Μέχρι να ξεκινήσει το μετρό έχει βγάλει από μια τσάντα που δεν είχα προλάβει να δω ένα χοντρό εμφανώς πολυδιαβασμένο κι ελαφρώς σκισμένο βιβλίο κι αρχίζει την ανάγνωση. Είμαι απέναντι και δεν μπορώ να κλέψω μια-δυό αράδες του περιεχομένου κι έτσι προσπαθώ να δω τον τίτλο.. «όταν έκλαψε ο θεός» ή κατι παρόμοιο δεν θυμάμαι ακριβώς. Όλη η κουλτούρα μαζεμένη απέναντι μου..Το παιδί μοιάζει να είναι πολύ αφοσιωμένο στο βιβλίο του μόνο που όταν φτάνουμε στην επόμενη ακριβώς στάση (για όσους δεν γνωρίζουν άντε να είναι το πολύ 2 λεπτά η διαδρομή από τον ένα σταθμό στον άλλο) τον βλέπω να κλείνει το βιβλίο του και να κατεβαίνει! Όπα ρε μεγάλε! Για 2 λεπτά δουλειά δεν άντεχες χωρίς το βιβλιαράκι σου; Ποιος είσαι; Από αυτόν έφτιαξα μια κατηγορία επιβατών τους «ΒιβλιοΜετροΚάγκουρες». Δεν διαφωνώ με το διάβασμα στο μετρό να εξηγηθώ, διαφωνώ με όσους επιδεικνύουν το είναι τόσο γαμάτοι που διαβάζουν φιλοσοφία μέσα στο μετρό. Ειδικά για μια στάση!

Σχεδόν όλοι άντε να πω οι περισσότεροι ακούνε μουσική από το κινητό τους/mp3/mp4/ipod ή ότι άλλο έχουν πάνω τους. Ακόμα κι εγώ το κάνω αυτό αν και μερικές φορές δεν ακούγεται τπτ λόγω του θορύβου του τρένου. Η μουσική θα έλεγα είναι η αγαπημένη απασχόληση του κοινού του μετρό. Μόνη ένσταση εδώ κάτι πιτσιρίκια που ακούνε μεταλλοτράγουδα μια σκάλα πιο πάνω από το maximum της έντασης του player τους με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο βαγόνι να μοιάζει με alternative metal bar χωρίς τις μπύρες. Έχουν όμως το γούστο τους δε λέω!

Άλλη αγαπημένη μου ασχολία στο μετρό.. Χαζεύω τα παπούτσια των επιβατών. Αθλητικά και μη, καθαρά και λιγότερο καθαρά, καινούρια, παλιά, μοδάτα και σιχαμένα όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα παπούτσια. Για κάποιο διάστημα έπαιζα κι ένα παιχνίδι.. Κοιτώντας το παπούτσι να μαντεύω τι στυλ ντυσίματος έχει αυτός που το φοράει. Όταν είδα αθλητικό με κολάν και μίνι φούστα, μεγάλη ζώνη για μπλούζα και αδιάβροχο εκεί το άφησα το παιχνίδι αυτό. Πάντως από το παπούτσι καταλαβαίνεις πολλά για τον διπλανό σου, χωρίς να θέλω να γίνω απόλυτη σε αυτό. Είναι μια ευχάριστη βλακειούλα για να περνά η ώρα μου.

Άντε και μπήκες στο μετρό, έκανες τη διαδρομή σου και έφτασες στον προορισμό σου.. Τώρα αρχίζει η μάχη. Γενικά η Αθήνα είναι η πόλη του τρεξίματος. Για τη δουλειά, για τον καφέ, για το παιδί, για τα μαγαζιά για για για…. Όλη μέρα είσαι στην τσίτα και στο τρέξιμο. (οι άλλοι αυτά εγώ ακόμα χαλαρά είμαι και ευτυχώς δηλαδή). Με το βγαίνεις από το βαγόνι παρατηρείς μια ορδή ανθρώπων να τρέχουν με μανία στις κυλιόμενες σκάλες. Υπάρχει και ένα 1% που πάει στις κανονικές σκάλες αλλά αυτοί ποτέ δεν τρέχουν οπότε δεν πιάνονται. Οι κυλιόμενες σκάλες έχουν τον δικό τους άγραφο νόμο. Δεξιά πάνε όσοι θα ανέβουν κανονικά με τη σκάλα και όσοι «βιάζονται» πάνε αριστερά κι αρχίζουν τις προσπεράσεις ανεβαίνοντας 2-2 τα σκαλιά μαζί με τη σκάλα.

Προσωπικά κάθομαι στη μέση του σκαλιού όταν δεν έχει κόσμο εδραιώνοντας την προσωρινή κατάκτηση του σκαλοπατιού μέχρι να το αφήσω, διαφορετικά κάθομαι δεξιά. Επίσης προτιμώ να αφήνω 1 σκαλί κενό μπροστά μου για να μην νιώθω ότι είμαι πάνω στον πισινό του μπροστινού μου, γιατί θέλω τον αέρα μου και τον χώρο μου και κυριότερο γιατί μπορώ. Έτσι λοιπόν εκνευρίζομαι όταν κάποιος/α που ανεβαίνει από αριστερά βλέπει το κενό σκαλί και έρχεται και μπαστακώνεται μπροστά μου, ή για την ακρίβεια μπαίνει σφήνα στο προσωπικό κενό μου. Γιατί ρε φίλε το κάνεις αυτό μου λες; Αφού βιάζεσαι τράβα αριστερά και βγες πρώτος από την κυλιόμενη μπας και πάρεις και κανά βραβείο για το κατόρθωμα σου. Τι κερδίζεις μπαίνοντας μπροστά μου; 2 σκαλιά περισσότερα; Το οξυγόνο μου; Την ικανοποίηση πως μπήκες μπροστά στην EviRules; Ή παίρνεις ποσοστά από τον ψυχολόγο μου; Έλεος! Οι περισσότεροι που μπαίνουν σφήνα όταν φτάνουμε στην κορυφή και αφήνουμε τη σκάλα περπατάνε αργά και βασανιστικά μπροστά σου λες και το κάνουν επίτηδες, λες και δεν τους θαύμασες αρκετά στην κυλιόμενη. Διάλεξε φιλαράκι ή βιάζεσαι και τρέχεις λες και σε κυνηγάνε σαν λαγό την κυνηγετική περίοδος ή πας αργά στο δρόμο που χάραξε η χελώνα σε γνωστό μύθο. Μη τα θες όλα δικά σου/.

Το μετρό έχει και την δική του παραοικονομία. Πέραν του δεν πληρώνω εισιτήριο και κάνω βόλτες τζάμπα με το μετρό γιατί ποτέ δεν θα με πιάσουν, μεγάλη μόδα είναι το «αφήνω εισιτήριο για τον επόμενο». Καλή φάση, μου έτυχε 2 φορές κ έχω αρχίσει να τα αφήνω κι εγώ που και που τα εισιτήρια. Εκτός από σταθμούς που έχει πρεζόνια κτλ.. Εκεί ναι και εγώ τρέχω. Αν και είναι άκακα τα περισσότερα μέσα στους σταθμούς. Τα άλλα από έξω είναι τα άσχημα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..

Κυριακή, Μαρτίου 13, 2011

Σάββατο, Μαρτίου 12, 2011

Όλα τα'χε η μαριορή....

..το twitter της έλειπε!Ναι ναι ναι υπέκυψα στην μητρική πίεση και τον κοινωνικό κατατρεγμό και έφτιαξα λογαριασμό στο twitter.Για του λόγου το αληθές μάλλον ενεργοποίησα ξανά τον λογαριασμό μου που είχα φτιάξει παλιάαα που δεν θυμάμαι και γιατί..Στο θέμα μας όμως, με λένε Εύη έχω twitter και είμαι καλά! Είμαι κλασσικό παράδειγμα άσχετου κριού που δεν ξέρω να το χρησιμοποιώ καν το twitter(και με ψιλόαγχώνει η εκμάθηση του, ναι παρολαύτα έχω τελειώσει πληροφορική τρομάρα μου!)

Άντε και το έφτιαξα...Τι γράφουμε εκεί παίδες;New tweet: evirules is completly cluesless about twitter!Another tweet: evirules just did her laundry! Μιλάμε έρχονται μέρες δόξας όχι αστεία!

Στα γενικά μου..Ακόμα το παίζω άνεργη από επιλογή (χαχαχα τρελό lol αυτό που μόλις είπα!ωραία ιδέα για το επόμενο μου tweet :P ), αντιμέτωπίζω τα ιστορικά πλέον mummy issues μου και όπως πάντα ευτυχώς υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι στη ζωή μου που βοηθούν όσο δεν φαντάζονται τους ψυχαναγκασμούς μου. Thanks guys!

Αν έχεις λοιπόν ελεύθερο απόγευμα αγαπητέ αναγνώστη και διάθεση να ασχοληθείς με τα κομπλεξικά μου...evirules και στο twitter!Κι αμα στείλεις και κανα οδηγό χρήσης θα ανέβεις περισσότερο στην εκτίμηση μου. Come on let's tweet again! (που θα'λεγε και ο βασιλιάς στις μέρες μας)